Terug naar Actueel

Uitvaart is emotie, een beleving

In gesprek met Gert Beimers

door Ria Algra

Zijn kantoor ademt de sfeer van het Amerika van de jaren 50/60. Van pennenbak tot jukebox, van platenverzameling tot radio. “Het zaadje is geplant door een buurvrouw toen ik een jochie van een jaar of vier was”, vertelt Gert. “Van haar kreeg ik een lp van Elvis Presley. Grijs gedraaid heb ik die.” Duidelijk is dat het zaadje uitgroeide tot een geliefde hobby.

Maar nu gaat het over jouw werk. Vertel er eens wat over

“Het begint met het eerste telefoontje. Meestal komt dat van een bode (uitvaartverzorger) van een vereniging waarmee ik afspraken heb over rouwvervoer. Het gaat dan nog niet over het vervoer op de dag van de uitvaart, maar over het leveren van de door de familie uitgekozen grafkist. Deze kom ik dan brengen op de afgesproken tijd en plaats. Dat kan thuis zijn, waar ook de overledene wordt opgebaard, maar het kan ook zijn dat ik het lichaam moet vervoeren van het mortuarium naar de plaats van opbaring, thuis of in een aula.

Hoe het ook zij, als ik kom, dan gaat er wat gebeuren. Daar ben ik me heel goed van bewust. Ik let heel erg op de sfeer, met zoveel jaar ervaring voel ik die al snel en pas ik mijn handelen daarop aan. Als ik arriveer, is de laatste verzorging meestal al gedaan en is het moment van kisten aangebroken. Met ‘kisten’ bedoelen we in ons vakjargon dat we de overledene in de kist leggen.”

Een overledene hoeft toch niet gelijk al in de kist?

“Dat klopt. Bij een thuisopbaring kiest men er steeds meer voor om de overledene in bed op te baren. Net als bij een kist, moet het lichaam gekoeld worden. Daarvoor gebruiken we dan een bedkoeling, een ijskoude plaat die we onder de overledene leggen. In de regel volgt het kisten op de dag van de uitvaart. We vervoeren dan ook de overledene naar de locatie waar het afscheid en de begrafenis of crematie plaatsvinden.”

Is thuis opbaren een trend?

“Nee, niet meer. Eigenlijk is thuis opbaren nu de norm. We zijn daar ook helemaal op ingericht met kamerschermen, koelingen en airco voor de warme dagen. Maar de aula heeft nog steeds een functie. Niet iedereen wil thuis opbaren of heeft er gewoonweg de ruimte niet voor.”

Doe je aan duurzaamheid?

“In ons assortiment grafkisten hebben we naast de traditionele modellen, een duurzame variant opgenomen. Van populierenhout met het FSC keurmerk. De vraag naar deze kisten zit duidelijk in de lift. Naast duurzaam zijn deze kisten ook makkelijk te beschilderen. Ik zie de mooiste creaties in de vorm van schilderingen, gedichtjes en tekeningen op de kist voorbij komen. Dat heeft wel wat.

Hoe zit het met kisten van karton?

“Nou, die zijn helemaal niet duurzaam. In crematoria worden ze zelfs geweigerd. Wat de meeste mensen niet weten is dat de kist als brandstof dient bij de verbranding van het lichaam. Zou je karton gebruiken, dan moet er veel te veel brandstof bij. Misschien wel leuk om te vertellen: aan de as kun je zien van welke soort hout de kist was.”

In de media lees je soms van conflicten tussen mortuaria en uitvaartverzorgers. Merk jij daar iets van?

“Nee, daar hebben wij helemaal geen last van. In tegendeel. Wij komen veel in het mortuarium van het MCL. Daar doen ze hun werk in een woord geweldig. Heel ervaren en betrokken medewerkers, er is constant iemand aanwezig en ze staan altijd voor je klaar. Bij andere mortuaria komt het regelmatig voor dat je de sleutel ergens moet afhalen. Maar problemen, nee, totaal niet. Alles gaat in goed overleg.”

Welke vervoermiddelen gebruiken jullie?

“Tot aan de dag van de uitvaart gebruiken we een Mercedes Vito. De overbrenging van het lichaam op de dag van de uitvaart, doen we in onze staatsieauto.” In de loods staan de auto’s te glanzen, klaar voor de volgende rit.

“Een paar jaar geleden waren we aan vervanging van de staatsieauto toe. Gezien mijn hobby zou het opnieuw een Amerikaan moeten worden, maar dat was niet praktisch vanwege de grote draaicirkel. Soms moeten we een begraafplaats op en dan moet je steeds heen en weer steken. Vandaar dat de nieuwe een Mercedes is geworden, met een kleine draaicirkel en helemaal naar onze wensen opgebouwd. Kijk maar naar het dak. Dat is van Amerikaans buffelleer, toch weer Amerika. Wat ik ook heel erg mooi vind is de warme walnoten vloer in de laadbak.”

Zie je veel verschil in de uitvaarten van toen en nu?

“Er is wel duidelijk verschil ja. Van ‘zo hoort het’ is geen sprake meer. Er is veel ruimte voor eigen inbreng van de familie. Daar waar dat kan, wordt dit ook gestimuleerd door de bode. En dat is alleen maar mooi, een afscheid wordt daarmee veel persoonlijker.”

Je hebt uitvaartverzorging in je bedrijfsnaam staan. Doe je dat zelf?

“Nee, daarvoor werk ik samen met bodes van de uitvaartverenigingen in de regio. Met een aantal verenigingen heb ik vaste afspraken. Uitvaartverenigingen zijn hier in de omgeving echt nog wel een begrip. We worden ook wel ingeschakeld door particulieren. Dan doe ik een beroep op uitvaartverzorgers met wie ik zelf samenwerk.”

In je verhaal klinkt plezier in je werk door. Waar ligt je kracht?

“De aanleiding dat ik bij mensen kom is nooit mooi. Maar het werk zelf vind ik prachtig, ja. En mijn kracht … ik denk dat die zit in het feit dat ik altijd rustig blijf, ongeacht de omstandigheden. En die kunnen heel uitzonderlijk zijn. Dan is het aanvoelen, inschatten en daarnaar handelen. Dat vind ik mooi en dat ligt me.

Ik doe dit overigens niet alleen hoor. Ik heb mijn vrouw Marleen naast en achter me staan en samen met mijn medewerker Douwe maken we er wat moois van. We richten ons op de nabestaanden. Een uitvaart is emotie, een beleving die je bij blijft. Als we daarvoor midden in de nacht de bekleding van een kistje moeten verwisselen, omdat de moeder die niet mooi vindt, dan doen we dat. Als de moeder ons vervolgens met tranen in de ogen bedankt, ja, daar doen we het voor.”

Beimers Rouwservice en Uitvaartverzorging