Terug naar Actueel

Eigenheid en Moedertaal

‘Dat gaat eigenlijk ook altijd goed, maar soms tref je en pareltje. Een uitvaartverzorgster die eigenheid, in de zin van de grote mate van eigen inbreng van de familie, hoog in het vaandel heeft en dit zo weet te ‘regisseren’ dat het een mooi lopend en vooral uniek afscheid wordt voor de naasten. Dat betekent dat je uit je comfortzone durft te stappen…’

‘Daarin heb ik mijn bijdrage, als spreekster, ook mijn rol gepakt, door bij het graf de zo eigen vertrouwde woorden in het Drents te spreken bij het graf van de overledene. Woorden die mij, als oprechte Stellingwarver, zeer bekend voor komen maar dan toch net even anders zijn. Gelukkig heb ik daar mijn netwerkje voor en zo kwamen deze woorden er op z’n Drents uit. Prachtig en dankbaar werk is het, elke keer weer!’

Het belang van taal is niet in woorden uit te drukken

Met ‘het pareltje’ doelt Attie op Bety Nicolay van Wij’s Uitvaartzorg in Drenthe. Volgend op hun waardevolle samenwerking klommen beide dames in de pen. Van Atties hand is het gedicht Eigenheid. Bety schreef de column Moedertaal. Fijn dat we deze bijdragen mogen delen.

Eigenheid

Ik weet niet precies te zeggen

Uit te leggen

Woorden schieten tekort

Voelen te koud voor wat

Wat ik voel, bedoel

Maar als ik nu eens de woorden

Van mijn hart laat spreken

De eigen klanken, zo warm en vertrouwd

Dan kom ik dichterbij jou

Daarin kan ik mijn liefde moeiteloos kwijt.

Attie,18 juni 2021

Moedertaal

Het is maandagochtend als ik mijn laptop opensla. Ik begin de dag maar eens met het lezen van mijn mail. Als eerste lees ik het mailtje van Attie, schrijfster en vertelster van levensverhalen. Ze complimenteert me met mijn voorgaande column over het afscheid waar zij als spreekster bij betrokken was. Het verhaal met als titel ‘Eigenheid’ vertelt over de grote mate van eigen inbreng die de naasten van Cor hadden bij zijn afscheid. Naast dit mooie compliment wil Attie me erop attenderen dat streektaal of dialect die rol ook kan hebben bij een afscheid. Dit ben ik helemaal met haar eens.

Voor mij is het vanzelfsprekend dat die ruimte er altijd is. In mijn werk als uitvaartbegeleidster zal ik steeds opnieuw afstemmen. Ik denk mee, ik kijk mee en vraag mezelf af bij wie ben ik, wat is hier nodig en wat zou hier kunnen passen? Tijdens de gesprekken samen leer ik stapje voor stapje wat er toe doet voor de overledene en de naasten. Taal kan absoluut zo’n gespreksonderwerp zijn.

Zelf kan ik de taal en dialecten in mijn regio meestal prima volgen. Dat is prettig want ik merk regelmatig dat woorden geven aan wensen en gevoelens het beste lukt in de moedertaal. Met spreken beperk ik me tot Nederlands of Fries en daarom ben ik enorm blij met fijne samenwerkingspartners zoals Attie om me heen. Sprekers die bijvoorbeeld het Stallingwarfs of Drents perfect beheersen. Meedenken in een zoektocht naar een gedicht of muziekstuk in streektaal of dialect is hen ook nooit teveel gevraagd.

Zo zorgen we samen voor die kenmerkende bijdrage aan het afscheid. Het krijgt de persoonlijke tint en eigenheid die iemand verdient. Volgens mij zou je dan best mogen zeggen: ‘het past als een jas’. Of liever: ‘et past as een jasse’ of ‘it past as in jas’…..?

Bety Nicolay