Terug naar Actueel

Rauwe werkelijkheid

Zinnen over afscheid moeten nemen van een leven, dat te zwaar is om nog te dragen of dat door een noodlottig ongeval niet meer mag zijn. Over een dierbaar leven dat lanzaam wegvloeit of ineens niet meer mag zijn. De gradatie in pijn ervaren mag dan wellicht anders zijn bij beider verlies, maar het verdriet om het gemis niet minder groot. 

Het is zo definitief. Er is dan voorgoed een streep door het leven mét. En de toekomst zonder die vertrouwde stem, zijn lach, de zo eigen geur, die sterke schouder… gaapt je tegemoet. Alles wat hem zo hém maakt mist ieder op zijn eigen manier, want de zoon, de echtgenoot, papa, opa of vriend is niet meer onder ons. Maar zijn nagedachtenis, al die mooie herinneringen nemen we mee op ons verdere pad.

Dit grote verdriet maken zoveel mensen mee. En niemand wordt gespaard, vroeger of later staan wij er ook voor. Staan we oog in oog met de eindigheid van het leven. Dat moment komt zeker… maar hoe en wanneer blijft vaak onvoorspelbaar…

En dat is maar beter zo. Je zou bij voorbaat al heimwee krijgen naar wat nog niet voorbij is.

In mijn kring ondergaan lieve vrienden deze rauwe werkelijkheid. Ze zitten er midden in en moeten door, zonder diegene die ze zo liefhebben.

Laten wij dan die schouder mogen zijn, dat luisterend oor, de zalf op die bijtende wond, die eens zachter wordt maar nooit heelt.

Laat mij dan woorden van hoop kunnen vinden in een gedicht voor hen die moeten missen en gemist worden.

‘Ooit, wanneer’
Maar ik kom wel weer bij je
ooit, wanneer ik moet gaan
Ook afscheid moet nemen
van dit aardse bestaan
Misschien duurt het nog lang,
misschien duurt het maar even
Dat is niet aan ons, dat staat in de sterren geschreven.

Attie, 28 mei 2022

Dit bericht is geschreven door Attie Nijboer

Attie Nijboer spreekt bij uitvaarten en geeft woorden aan het verdriet bij het afscheid nemen van een dierbare.