Terug naar Actueel

Drager Kelderhuis draagt na 50 jaar stokje over

Door Ria Algra

Broekje

Net de 20 voorbij werd Kelderhuis aangesteld als drager in Oosterzee. Gebombardeerd is mogelijk een betere benaming. De jonge Age was namelijk melkrijder en in die tijd werd er dan van je verwacht dat je drager werd. Zo verging dat Age en zijn collega-melkrijders. “Der waard gewoan fanút gien, wy hiene middeis ommers dochs frij” blikt Kelderhuis terug.

Een jaar of 10 later verhuisde Kelderhuis van Oosterzee naar Bantega en werd hij daar automatisch opgenomen in de dragersploeg. Nu, 40 jaar later, vond de drager het welletjes en tijd voor afscheid.

“Ja, jo kinne wol trochgean, mar je moatte dochs in kearke stopje. Je wurde wol âlder en stiver en it moat net sa wêze dat je troch in misstap sels yn it grêf belâne. En ik hie my altyd al foarnommen om mei 70 op te hâlden. Dat ik sit aardich yn de buert.”

50 jaar later

Tijdens de algemene ledenvergadering van de vereniging werd de jubilaris in het zonnetje gezet en ontving hij naast bloemen een mooie oorkonde. “Dêr hie ik hielendal net op rekkene, mar ik fûn it wol moai”. Het dragersstokje heeft hij overgedragen aan Germ de Jong, “in boer, dy hat it middeis ek wol oan tiid”, lacht Kelderhuis.

Druk zal De Jong het wel niet krijgen, verwacht Kelderhuis. De laatste jaren wordt steeds minder een beroep gedaan op de dragers. Het aantal crematies neemt toe en dan hoeft er niet gedragen te worden. Hij ziet daarnaast een hele duidelijke trend dat de familie zelf de kist draagt. Aan de ene kant wel begrijpelijk en waardevol, aan de andere kant ook wel wat jammer want “der ferdwynt sa wol in stikje tradysje”.  

Terugblik

Kelderhuis licht toe: “Eartiids hellen wy mei de dragers de lykkarre fan it tsjerkhôf. Dan rûnen wy dêrmei nei it stjerhûs en hellen wy de ferstoarne op en rûnen wy mei syn allen nei it plak fan ôfskied en letter nei it tsjerkhôf. Tsjinwurdich giet it faak mei de auto, tsja, dat is wol wat spitich.”

Met zo’n 650 inwoners is Bantega een klein dorp met een hechte gemeenschap. Als drager kom je dicht bij het verdriet van nabestaanden die je kent. Dat moet wel moeilijk zijn. “Dat kloppet”, bevestigt Kelderhuis. “Sjoch, at it âlde minsken oanbelange, dan hie ik der net sa’n muoite mei, mar at it om jonge minsken gie, dan wie it wol dreech. Dan steane jo foar yn tsjerke, tichteby de famylje en dan moat je je wol grut hâlde. Je kinne dêr fansels net stean te janken. Ja, dat wie wolris dreech.”

Uitgelicht

Het kan niet anders, dan dat je als drager in al die 50 jaar weleens iets meemaakt, dat je je hele leven bij zal blijven. Kelderhuis weet er wel een paar.

“It wie yn de tiid dat wy noch mei 6 dragers de kiste op it skouder droegen. Wy moasten nei Oosterzee, mar ien fan de dragers kaam net opdaagjen. Dêr stiene wy, wat moatte je dan? We koene dêr net stean bliuwe. Dat wy binne mei 5 man útein set. Wy wiene ûnderweis, sjoch ik dêr ynienen drager nûmer 6 skean oer de dyk nei ús ta draven om yn it sicht fan de famylje yn te skowen. Dat foenen wy net sa netsjes en dat ha we him letter ek wol dúdlik makke.

Of dy kear dat de kiste net yn it grêf paste. De famylje woe graach dat wy dy yn harren oanwêzigens sakje lieten, mar it slagge net, hy hong hielendal skeef. Of it gat wie te lyts, of de kiste te grut. Wy ha him mar wer optakele en stean litten. Mar och, eartiids koe it wat mear lije as no. En letter laitsje je derom, mar op it stuit is it foar de famylje fansels net aardich. Ek net foar jo sels, trouwens.”

Toekomst

Het feit dat de dragers minder in actie hoeven te komen betekent niet dat ze overbodig zijn. Absoluut niet. Niet elke familie kan of wil zelf de kist dragen. Er zullen altijd vrijwilligers paraat staan om hun dorpsgenoten op deze manier naar hun laatste rustplaats te dragen. Dat is de kracht van de mienskip, de kracht van de uitvaartverenigingen.